รอยรักรอยมลทิน
4 ตุลาคม 2536 วันที่เธอบอกลาฉันถามเธอว่าเธอจะทิ้งเราไปจริงๆเหรอเราทำอะไรผิดถึงแม้ว่าเราจะจนแต่เราก็พยายามทำทุกอย่างเพื่อเธอเรารักเธอเท่ากับเธอไม่ได้เธอลองบอกเหตุผลหน่อยสิว่าเราทำผิดอะไร เธอตอบผมว่า ขอให้ลืมเรื่องนั้น สิ่งที่ผ่านมาขอให้คิดว่ามันเป็นความฝันไม่ได้ผิดอะไรแต่มันดีเกินไปสำหรับเราลาก่อนขอให้โชคดี
เพื่อนๆครับถ้าเพื่อนเจอหน้ากันอย่างนี้จะรู้สึกอย่างไรสำหรับผมมันชาไปทั้งตัวและหัวใจอยากจะขอร้องว่าอย่าเพิ่งทิ้งฉันไปฉันขาดเธอไม่ได้แต่ว่าทำได้เพียงแค่คิดมันจุกแน่นหัวใจจนพูดไม่ออกผมชอบอยู่ตรงนั้นกว่าจะได้สติก็ไม่มีเธอแล้วพอตั้งสติได้ผมก็นั่งรอรถกลับที่พักคืนนั้นผมคิดมากได้เสียใจที่สุดในชีวิตของผมคงไม่อาจข่มตาให้หลับได้ความคิดตอนนั้นอยากจะหลับให้นานที่สุดจะได้ลืมเหตุการณ์ทุกอย่าง 2 ปีเศษที่เรามีใจให้กันแบบนี้มันจบสิ้นเมื่อชั่วโมงที่แล้วที่ผ่านมานี่เองผมทรมานทั้งกายและใจและจิตใจจนถึงเช้า ผมไม่ไปทำงานนอนอยู่ในห้องคนเดียวจนถึงเที่ยงผมทำใจไม่ได้ผมไปซื้อยานอนหลับมากินผมกินเข้าไป 30 เม็ดนับอยู่ 2 วันเต็มพอตื่นขึ้นมาผมก็กลายเป็นคนเสียสติอาจเป็นเพราะผมคิดมากผมรักษาตัวอยู่ในโรงพยาบาลหลายแห่งเจ้านายปกติดีจึงกลับมาทำงานที่กรุงเทพฯเหมือนเดิมนี่ก็ครึ่งปีผมไม่เคยเจอเขาแต่กาลเวลาไม่ได้เปลี่ยนความรักความเสียใจที่มันผ่านมาเลยผมพยายามจะลืมเธอเพราะมันเป็นไปไม่ได้เพราะเธอแต่งงานไปแล้ว
วันนี้ผมได้มานั่งอยู่ในมุมหนึ่งของศาลาแห่งนี้ศาลาจ๋าทำอย่างไรฉันจึงจะลืมเขาได้ฉันไม่ต้องการหรอกที่ทำฉันอย่างดีตัวเองที่รักและทุ่มเทให้เขามากไม่เคยใจให้
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น